Liberal Parti Siyasi İşler ve Parti İçi Eğitim Başkanı Dr. Vahap Aktaş: ZALİME Mİ KALSIN ŞU YALAN DÜNYA

Severek, hissederek dinlerim Hüsnü Arkan’ın “Gönül Yarası” şarkısını…Sebebi yok.
Kendi kendime mırıldanırken “zalime mi kalsın şu yalan dünya” mısrası istemsiz güçlü çıkar bende.

Bu dünya, ne garip bir sahne. Bir yanda zulmün gölgesi, diğer yanda adalet için, barış için yorulup bitap düşen kalpler. “Zalime mi kalsın şu yalan dünya?” diye haykıran bir türkü.

“Yalan dünya” der Yunus Emre, asırlık bir iç çekişle; sanki insanlığın tüm hüsranını, adaletsizliğini ve geçiciliğini o iki kelimeye sığdırmış. Dünya, zalimlerin sahnesi olmuş çağlar boyu. Ama edebiyat, o sahneyi sorgulayan, isyan eden, umudu yeşerten bir ayna. Dünya edebiyatının derin sularından geçerek, zalime bırakılmayacak bir dünyanın hayalini kuralım.

Dostoyevski, Suç ve Ceza’da Raskolnikov’un vicdanıyla boğuşurken, zalimliğin kökenini sorgular. “Bazı insanlar diğerlerinden üstün müdür?” diye sorar Raskolnikov, bir tefeci kadını öldürerek. Ama vicdanı, zalimliği meşrulaştırmaz; aksine, onu kendi iç cehennemine hapseder.

Zalim, belki bir an için dünyayı ele geçirir, ama Dostoyevski bize şunu fısıldar: Adalet, insanın kendi ruhunda başlar. Zalime dünya bırakılmaz; çünkü vicdan, en güçlü isyandır.

Kafka’nın Dava’sında ise Joseph K., neyle suçlandığını bilmeden sistemin dişlileri arasında ezilir. Zalim, bu kez bir birey değil, görünmez bir bürokrasidir. Kafka, modern dünyanın soğuk, ruhsuz adaletsizliğini resmeder. Ama Joseph K.’nın çaresizliği, bize bir uyarıdır: Sessiz kaldıkça, zalimin gölgesi büyür.

Kafka’nın kalemi, “Uyan!” diye haykırır. Yalan dünya, ancak mücadeleyle gerçeğe döner.

Latin Amerika’nın büyülü gerçekçisi Gabriel García Márquez, Yüzyıllık Yalnızlık’ta Buendía ailesinin yedi neslini anlatırken, zalimlerin ve mazlumların döngüsünü çizer. Macondo kasabası, sömürgecilerin, diktatörlerin ve unutuşun gölgesinde çöker. Ama Márquez’in satır aralarında bir umut saklıdır: İnsan, ne kadar düşerse düşsün, hikâyesini yazmaya devam eder. Zalime dünya bırakılmaz, çünkü hikâyeler, direnişin ta kendisidir.

Peki, ya doğunun bilgeliği? Mevlana,

Mesnevi’de zalimin kalbinin karanlığına ışık tutar: “Zulmün temeli, insanın kendi özünden uzaklaşmasıdır.” Zalim, kendi boşluğunu güçle doldurmaya çalışır, ama Mevlana’nın dediği gibi, “Güneş varken mumun ışığı neye yarar?”

Adalet, sevgi ve hakikat, zulmün sahte krallığını yerle bir eder. Yalan dünya, hakikatin aynasında erir.

Afrika’nın sesi Chinua Achebe, Parçalanma’da sömürgeciliğin zulmünü anlatır. Igbo kabilesi, beyaz adamın getirdiği “düzen”le dağılır. Ama Achebe, sadece mağlubiyeti değil, direnişi de yazar. Zulmün dünyası, mazlumun öyküsüyle sarsılır.

Achebe’nin kalemi, “Kendi hikâyeni anlatmazsan, zulüm senin adına konuşur,” der.

Ve nihayet, Shakespeare’in Hamlet’i: “Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu.” Hamlet, zalim amcası Claudius’un tahtını sorgular, ama asıl mücadele kendi içinde. Zulme, zorbalığa karşı durmak, önce kendi korkularını yenmekle başlar. Shakespeare, bize cesaretin bedelini hatırlatır: Yalan dünya, ancak hakikati göze alanlarca kurtarılır.

Yunus’un “Yalan dünya”sına dönelim. Güç sarhoşları, egemenler, fil dişi kulelerinde yaşaya dursunlar; ama edebiyatın vicdani zekaları; direnişin ve umudun sesi olmuşlardır her asır.

Dostoyevski’nin vicdanı, Kafka’nın isyanı, Márquez’in hikâyeleri, Mevlana’nın hakikati, Achebe’nin direnişi ve Shakespeare’in cesaretiyle, bu dünya zulme bırakılmaz. Çünkü yalan dünya, mazlumun kaleminde, mücadelede, sevgide gerçeğe döner.

Zalime mi kalsın?

Asla!

Bu dünya; adaletin, sevginin, aşkın ve insanlığın dünyası olsun.

Dr. Vahap Aktaş
Liberal Parti
Siyasi İşler ve Parti İçi Eğitim Başkanı