Yine bir maphushane tavanı gibi örtüyor üstümü gece. İstemiyorum artık zifiri soğukların elleri yakmasını, ruhları mahkûm etmesini.“Kan sıçratmayın sabahın seherine” diye uyarıyordu şair. Kimsenin de haddi değildi ama hududu da yoktu arsızlığın, vicdansızlığın.Tutuşmaya hazır bir kav gibiydi şehir. Küçücük bir kıvılcım bekliyordu. Olanlar oldu. Siyahın matemi çöktü şehre.Güneşin bile donduğu...