Polisin Sorunları Yazı Dizisi – 5. Bölüm: “Kayırılanlar”

Liyakat, Torpil ve Adalet Sorunu

Bugün biraz can yakıcı bir meseleyi konuşacağız…
Hani herkesin bildiği ama kimsenin tam olarak söyleyemediği bir konu vardır ya,
işte bu bölüm o konu hakkında: liyakat.

Polisin üniforması aynı olabilir, evet…
Ama o üniformanın içindeki insanların kaderi aynı değil.
Kimisi yıllarca gece gündüz çalışır, operasyon kovalar, sahada ter döker;
kimisi ise iki telefonla, birkaç tanıdıkla bir anda makam sahibi olur.

Ve sonra aynı cümle duyulur her yerde:

“Abi kimsen varsa yükselirsin, yoksa bekle dur…”

Bu cümle sadece bir sitem değil,
teşkilatın içindeki en derin yaralardan biri.
Çünkü torpil sadece bir kişiyi yükseltmez;
yükselmeyi hak edenlerin moralini, motivasyonunu ve adalet duygusunu da yerle bir eder.

Bir polis şöyle demişti bana:

“Ben çocuklarımı göremeden nöbet tutuyorum, ama benim çalışmam değil, başkasının tanıdığı değer görüyor.
Bu adalet mi?”

Bu hikâye tek bir kişinin değil; binlerce polisin ortak hikâyesi…
Çünkü liyakat yokluğunda çalışan değil, kayrılanlar kazanıyor.
Adaletin olmadığı yerde de işini seven insanlar yavaş yavaş tükeniyor.

Bu sadece terfi meselesi değil;
görev dağılımından operasyona, şubeler arası geçişlerden görevlendirmelere kadar
her yerde bu adaletsizlik kendini gösteriyor.

Bazıları riskli bölgelerden hiç çıkmazken,
bazıları yıllarca rahat birimlerde çalışıyor.
Sonra da deniyor ki:
“Bu teşkilat büyük bir ailedir.”

Evet, aile olabilir…
Ama adalet olmayan ailede huzur olmaz.

Polisin adil terfi sistemi olmadan motive olması mümkün değil.
Bu sorun çözülmediği sürece,
her terfi döneminde kırgınlıklar, sessiz tepkiler, moral kaybı devam edecek.

Bir sonraki bölümde polisin teçhizat, donanım ve personel yetersizliği sorununu masaya yatıracağız.
Çünkü adalet kadar, güvenliği sağlayan araçların durumu da bu mesleğin geleceğini belirliyor.

📍 Devam edecek…
🗓️ Bir sonraki yazı: “Eksik Donanım, Eksik Güvenlik”