Polisin Sorunları – 2. Bölüm : Adaletsiz Maaş, Eksik Hak

Geçen bölümde “yorulan üniformadan” söz etmiştim…
Bugün o üniformanın içindeki insanın ekonomik mücadelesini konuşalım.

Polislik, kutsal bir görevdir diyorlar.
Ama kutsallığın faturası neden sadece görevliye kesiliyor?
Bir ülkenin güvenliği, “maaş bordrosunda” değil diyebilirsiniz; haklısınız.
Ama mesele maaşın rakamı değil, adaletin ağırlığı…

Düşünün; aynı işi yapan iki memur var,
biri başka bir kurumda masa başında, diğeri gece yarısı çatışmanın ortasında.
İkisi de “devlet memuru”, ama biri sabah 9’da kahvesini içerken, diğeri 03.00’te olay yeri incelemede.
Ve ay sonunda o çatışmadan dönenin eline geçen para, çoğu zaman diğerinden az.

Bu nasıl adalet?

Yıllardır vaat, yıllardır ertelenen bir söz.
“Yakında çözülecek” deniyor, ama her “yakında” biraz daha uzaklaşıyor.
Emekli olan polisler, yıllarını devlete veren insanlar, kiralarını ödeyemiyor.
Maaş yetmiyor, nöbet üstüne nöbet geliyor.
Birçok polis, ikinci bir işte çalışmayı “gizlice” planlıyor; kimseye belli etmeden, geçinebilmek için.

Ve en acısı, bu konular konuşulunca bazıları hâlâ “ama sizde silah var” diyebiliyor.
Evet, silah var.
Ama o silah kimseye konfor sağlamıyor.
O sadece bir görev aracı; maaş farkını, adaletsizliği, geçim derdini çözmüyor.

Bir polis şöyle demişti:

“Görevdeyken korkmadım, ama evde faturaları görünce korkuyorum.”

Bu cümle, aslında her şeyi anlatıyor.
Bir ülke, polisinin geçim derdiyle mücadele ettiği noktada güvenliğini yitirir.
Çünkü yorgun bir zihin, adaletle karar veremez; aç bir vicdan, huzur üretemez.

Bu yazı dizisinin ikinci bölümünde şunu açıkça söylüyorum:
Polisin maaş sorunu, sadece ekonomik değil; ahlaki bir mesele.
Bir ülke, adalet dağıtanların hakkını adilce veremiyorsa, orada sistem bozulmuş demektir.

Bir sonraki bölümde, bu adaletsizliğin en ağır sonuçlarından birine geçeceğiz:
Psikolojik yorgunluk ve intihar vakaları.
Çünkü bazen maaş bordrosu değil, yaşamın ağırlığı insanı bitiriyor.

📍 Devam edecek…
🗓️ Bir sonraki yazı: “Görünmeyen Yük”