Eski Türkiye’den Kalan Ne Kadar Adalet Vardı?

Görüyorsunuz ya, eski Türkiye’den neredeyse eser kalmamış…
Eskiden iddialar, suçlamalar, mahkemeler vs farklıydı sanki…
Tanıklar konuşur, ama söyledikleri mutlaka delillerle desteklenirdi.
Belgeler, fotoğraflar, kayıtlar…
Her şey ortadaydı. “İnandırıcı mı, değil mi?” sorusunun cevabı, sadece sözde değil, somut delillerde aranırdı.

Hatta bir kişi suç işlediğini itiraf ederek karakola teslim olsa bile, şüpheyle yaklaşılır, gerçekten başkasının suçunu mu üstleniyor diye maddi delillerle araştırılırdı.

Şimdi ise karşımızda tam 3.860 sayfalık bir iddianame var.
Ama ne var biliyor musunuz?
Sadece tanık ifadeleri. Maddi delil? Neredeyse yok.
Hukukun temel taşı, sağlam deliller, kaybolmuş gibi…

O zaman soruyoruz:
Halk nasıl bilecek gerçeği? Duruşmalar neden devlet kanalında yayımlanmıyor?
Biz de millet olarak, kameralar karşısında görmek istiyoruz; haklı olanın hakkını, iftiraya uğrayanın masumiyetini. Kulaktan duyma sözlerle hüküm vermek, adaletin ruhuna ihanettir.

Adalet yalnızca mahkeme salonlarında değil, halkın vicdanında da yaşar. Ve unutmayın, hüküm vermek sadece sayfa sayısıyla, sadece tanık beyanıyla olmaz. Gerçekler görülmeli, tartışılmalı ve şeffaf olmalı.

Eski Türkiye’nin sağlam hukuk anlayışı kaybolmuş olabilir. Ama şeffaflık ve halkın gözü önünde adalet isteği hâlâ güçlü. Ve unutmayın, gerçekler gizlenemez.

Vesselam…